зургыг М. Бат-эрдэнэ
Энэ зургыг үзээд багын минь нэг сайхан дурсамж санаанд орлоо. Би тэр үед 5 р ангийн бацаан байлаа.
Манайх гэдэг айл сумын төв дээр байдаг аав ээж 2 маань хоёуулаа сургуульд ажилладаг болохоор зун л хөдөө нүүж зусдаг байв. Манай гэх хэдэн малыг аавын ах малладаг авга ахын хүүхэдүүд манайд ирж сургуульд суудаг байсан. Аав маань сумандаа, аймагтаа нэртэй сайн математикийн багш, авга ах маань нутаг усандаа нэртэй сайн малчин, малын эмч. Хичээлийн амралт болохоор л хөдөө авга ахынд очиж малаа маллана. Миний хувьд гэр бүлийнхээ өмнөөс авга ахынд очиж малаа маллаж буй том малчин.
Тэр зун 8 сарын эхээр авга ахынхаас 30 аад км зайтай шүү, мараа элбэгтэй газраад хонио оторлохоор боллоо. Оторт явах хүмүүсээ 2 хэсэгт хувааж 14 хоногоор ээлжилж явахаар болов. Манай хэсгийн ахлах хоньчиноор хамт оторт явах айлын маань хүргэн нь, нөгөө хэсгийн ахлах хоньчиноор хажуу айлын маань мундаг малч өвгөн, дагавар хоньчиноор манай үеэл (одоо мундаг авто-ын инженер) явхаар болов. За тэгээд ахлах хоньчин ахтайгаа оторт гарлаа даа. Эхний хэдэн өдөрт ч сайхан л байлаа. Гэтэл нөгөө ахын маань эхнэр нь төрөх болчихоод сумын төвд эмнэлэгт хэвтэв. Тэрнээс хойш нөгөө ахлах хоньчин маань байдаггүй ээ сумын төв яваад алга болов. Уул нь тэр ах маань гэр лүү явж хоол хүнс авчрах, шөнө хонио манах ажлыг нь хийдэг би хоол унд хийх, өдөрт нь хонио хариулдаг байв.
Ойр хавь хэн ч байхгүй эзгүй хээр талд жижигхэн товцогын оройд майханаа барьчихсан шөнө болохоор хонио майханаа тойруулж хэвтүүлээд л манаад хонодог байв. Ганцаараа ч гэсэн шөнө нь майханыхаа үүдэнд гар чийдэнгээ бариад л суугаагаараа хонож байлаа гэтэл 3 дөрөв хоног нөгөө ах маань ирдэггүй ээ. Хоол хүнс ч дууслаа, гар чийдэнгийн баттерэй ч дууслаа ер нь нилээн зудтарч эхэллээ.
Гэтэл тэр нэг шөнө айхтар аянга цахилгаан, мөндөртөй, ширүүн салхитай бороо оров. Майхан маань хийсч явчих гээд байдаг хэдэн хонь маань бороонд уруудаад алга болох гээд байдаг дээр нь цахилгаан цахиад үнхэлцэг хагалчих гээд байдаг 5 р ангийн хүүхэдэд бол хол ахдсан хэцүү даваа байсан санагдана. Өглөө боллоо хонио билчээчихээд норсон хувцасаа хатаагаад сууж байтал нөгөө ах маань ирлээ. За тэгээд отороо дуусгаад дайнд яваад ирсэн баатар аятай гэртээ ирцгээлээ. Манай үеэл бид хоёрыг хот айлынхан магтаад л мундаг малчин хүүхэдүүд өглөө 5 цагт босч хонио хариулдаг сайн малчин болно энэ тэр гэцгээж байлаа. Нөгөө манай ахлах хоньчин ахыг маань жаал зэмлэв хүүхэд ганцааранг нь үлдээсэн, явах байсан бол бидэнд хэлээд явахгүй гээд л хадам аав нь нилээн зэмлэв.
Гэтэл хот айлын ахынд үеэл бид 2 той нас чацуу нэг охин байх аав нь үел бид хоёрын аль нэгтэй том болохоор нь суулгана гэж ярина бид хоёр их ичнээ тэрнээс болоод тэднийд орохоо ч болисон. Одоо тэр охин нутагтаа олон сайхан хүүхэдтэй сайн сайхан амьдарч байгаа л гэсэн. Амьдралаа гэж... насан багын найзуудтайгаа хүүхэд насаа нэг сайхан дурсах юмсан...
